Marjonne van den Hout is mijn coach. Ik vroeg haar iets over onze samenwerking te schrijven en over hoe het is mijn coach te zijn.
Ze vertelt:
“Onze eerste ontmoeting was op een zondagmiddag eind juni ’22 bij LOADS in Amsterdam. Het doel van deze middag was dat de nieuwe SaS-deelnemers kennis gingen maken met hun coach. Als moeder van een van de vorige deelneemsters, wil ik graag mijn bijdrage leveren en een aankomende SaS’er begeleiden tijdens deze fantastische (persoonlijke) ontwikkel- en ontdekkingsreis.
Daar zaten we dan, Mette en ik. Op een stel houten banken buiten in de zon. We hadden beiden een duidelijke opdracht meegekregen van SaS waar we het over moesten hebben.
Met mijn ervaring in het coachvak dacht ik eerst maar eens wat aandacht te geven aan het leren kennen van elkaar. Altijd goed voor de samenwerking om aandacht te geven aan wie je bent, wat je voor ogen hebt en wat er nodig is om het samen leuk en succesvol te maken. Al snel had ik door dat de meer relationele vragen niet echt waren waar Mette op zat te wachten. Haar aandacht was vooral gericht op de vraag wat ga ik doen om mijn droom waar te maken. Het lijstje met vragen dat we beiden van SaS hadden gekregen was een betere aanpak: concreet en doelgericht. Dat gaf mij gelijk heldere handvatten hoe ik Mette het beste kan begeleiden en wat haar helpt om haar doelen te realiseren. Een prachtige opbrengst gelijk al in onze eerste ontmoeting. Mette nam toen al het initiatief, zette de koers uit en was helder over wat wel en wat ook niet voor haar werkt.
Vanaf dat moment hebben we elkaar vrijwel iedere twee weken gesproken. Telefonisch, vaak begin van de avond. Stipt op de afgesproken momenten belt Mette. Meestal is de check-in heel kort. We hebben het over wat haar is gelukt, wat nog niet en welke ideeën ze heeft om verder mee aan de slag te gaan. De afgelopen maanden is alles gericht geweest op het bij elkaar krijgen van haar funding. Al haar creativiteit en veel handwerk zet ze in: koekjes bakken, overhemden strijken, plantjes stekken, meubilair op een rommelmarkt verkopen, appelflappen bakken, kranten rondbrengen en inspirerende gesprekken met bedrijven om haar te sponsoren. Het is bewonderenswaardig hoe ze naast haar schoolwerk, de scouting en haar tijd voor vrienden en familie deze activiteiten allemaal gestaag weet in te plannen en uit te voeren. Gedisciplineerd en gedoseerd organiseert ze wat ze wil doen. Hoe concreter het is, hoe meer energie ik in haar stem kan horen. Taken opschrijven, op het prikbord, data afspreken wanneer ze wat doet en wie ze waarvoor kan vragen. In ieder gesprek komt ze terug op de afspraken en kijkt ze vooruit naar wat er nog meer of anders kan.
De laatste periode hebben we steeds meer aandacht gegeven aan wat ze voor zichzelf voor ogen heeft als ze aan boord is. De vraag “Wat wil jij leren, ontdekken over jezelf tijdens deze reis?” komt steeds regelmatiger voorbij. Ook hier merk ik weer dat de stap voor stap aanpak haar goed past. Niet in één keer een kant en klaar antwoord. Juist het opbouwen, in behapbare stukjes toewerken naar een doel, een antwoord dat past haar goed.
Vanaf de zijlijn zie ik Mette groeien, stappen zetten, soms even inhouden en dan ook zichzelf weer wakker schudden en doorgaan. Een moedig avontuur, ook nu al in de periode voor ze aan boord gaat. Inmiddels weet Mette dat ze is toegelaten en ze reis over zee mee gaat maken. Of dat dit jaar al is of dat ze in oktober ’24 aan boord gaat, dat hoort ze binnenkort. Nu nog even het gas erop, want voor september wil ze hoe dan ook haar funding volledig bij elkaar hebben. Met nog wat goede wil en bereidheid van een flink aantal bemoedigende mensen in haar omgeving gaat dat haar vast en zeker lukken.”